martes, 27 de febrero de 2007

Ahora

...Tu dicta, y yo escribo lo que me parezca...

Ahora que, ya no es Noviembre,
ahora que, desde hace cuatro meses
nuestros cuerpos sufren a diario,
lunes, miércoles, viernes y festivos también
en la posada de culto al body.

Ahora que, mi cuerpo no quiere tolerar tanta cafeína,
ahora que, tu muela suplica clemencia ante la nicotina,
que me sigo resistiendo a los zumos,
que te sigues perdiendo por las infusiones.

Ahora que, tus huesos pisan los teatros,
ahora que, ya no voy sólo a ellos,
que ya sabemos de memoria
el camino
a Emilia Pardo Bazán con Rúa Canle.

Ahora que, te mueres por Quique González,
ahora que, vuelves a tener toda la discografía
del hombre del traje gris.

Ahora que, nos doctoramos en la posada,
ahora que, por los bares la cambiamos,
que puedes pero no quieres,
que quiero pero no puedo.

Ahora que, nos queda un largo Marzo por delante
ahora que, te mueres por ir A Estrada
por ver Last of the Rock Star,
ahora que, después de Marzo llegará Abril.

Ahora que, escribes en castellano antiguo,
ahora que, sigo hurtando igual que siempre,
ahora que, todos los cuentos,
parecen el cuento de nunca empezar.

11 comentarios:

Anónimo dijo...

Dime que te diga lo que me han dicho:

" Quiero que me oigan sin juzgarme...

Quiero que opinen sin aconsejarme.

Quiero que confíen en mi sin exigirme.

Quiero que me ayuden sin intentar decidir por mi.

Quiero que me cuiden sin anularme.

Quiero que me mimen sin proyectar sus cosas en mi.

Quiero que me abracen sin axfixiarme.

Quiero que me animen sin empujarme.

Quiero que me sostengan sin hacerse cargo de mi.

Quiero que me protejan sin mentiras.

Quiero que se acerquen sin invadirme.

Quiero que no pretendan cambiar las cosas que más puedan disgustar de mi.

Quiero que sepas que hoy puedes contar conmigo...sin condiciones."


"Detrás de cada estancia evaporada
encuentro recuerdos
yaciendo quedamente acurrucados
al compás del olvido de los adioses
mientras llegan las distancias
agolpadas de tristeza
falleciendo de languidez
sin laureles pasados
ni protocalarios asuntos
así se presentan cual son:
nostalgias arrebatadas del naufragio..."

Graciñas por lembrarte de min.

el tropiecista dijo...

...por cierto, Sonia, hemos guardado un sitio en el coche para el día que vengas con nosotros a la Estrada ;); no nos falles...nosotros prometemos comportarnos como animales civilizados :) (por un día)

Nalyd dijo...

Ahora que, ya no te intimidan Grandes Pizarras,
ahora que, lees a Felipe Lázaro y Kafka,
ahora que, las mañanas te saludan con purpurina en la cara,
ahora que, sigues abusando del ron por las noches.

Ahora que, nos tiramos los trastos a la cara,
ahora que, nos encabronamos
ahora que, una posada es un palacio,
donde nunca falta espacio
para más de un corazón...


Graciñas a ti, maña chamote, por si queres visitar a posada en día festivo.

Anónimo dijo...

Vexo que no quixeches visitar o ximnasio en fin de semana......! claro que si me chamas te saudaría con purpurina. Hoxe é un deses días no que me alegro de que me falaras de este blog e do do teu amigo-primo-irmán porque me apetecía evadirme deste domingo de fútbol, cafés e bares con pinchos morunos.

Anónimo dijo...

HOLA

Anónimo dijo...

qué lio.

Anónimo dijo...

Xa creín que tiña esto dominado pero vexo que non.

Anónimo dijo...

Xa non escribo nada!!!

Anónimo dijo...

" El camino verdadero pasa por una cuerda que no está extendida en alto,sino sobre el suelo. Parece preparada más para hacer tropezar que para que se siga su rumbo"

Nada xenxo que quería que pasara pronto esta noite de domingo... estaba un pouco plof pero ahora deume problemas de novo este mundillo no que me metiches e parece que me animei o alterar o sistema nervioso!!
Boas noites.

Nalyd dijo...

Alegrome, de que che alegrará o día. E hoxe xa te chamei, a pesar de que non me saudaches con purpurina na cara. Se non tes ningún problema a noitiña, supoño que hoxe tocara, sudar unha horiña nesa pousada tan especial que temos a medias.

E como non se me ocurre nada mellor que decirche, voulle roubar con premeditación e alevosía unhas liñas a Walt Whitman. Agora que, ti me citas a diario a Kafka, a ver se che gustan polo menos, tanto como me gustan a min, as que me mandas...

"Me miraste a los ojos, penetrando,
en lo más profundo de mi alma.
El cristal azul de tus pupilas,
me mostraba, mi imagen reflejada.

Me miraste y pediste temblorosa
que un te amo, saliera de mis labios,
pero ellos ya no tienen más palabras
pues los golpes de la vida los han cerrado.

Me miraste y tu pelo se erizaba,
y una gota redonda en tu pupila
que brotó, de un corazón roto
y cayó recorriendo tu mejilla.

Me miraste y tu rostro empapado
me exigía una palabra, una respuesta,
y mentí diciéndote te amo
por ganar de tu cara una sonrisa".

Anónimo dijo...

Será que me gusta mais que as persoas nos demostren o que sinten e o poñan en práctica... A estas alturas téñenme mentido tanto e demostrado tamén tanto que pode que esté a punto de desdecirme do que dixen.Creo que non quero volver a xogar a ese xogo nunca.
Dice Sabina:
"Yo que siempre traté de aprender a barajar
los naipes al estilo del triunfador,
ahora me veo jugando de farol
mientras su manga esconde un as,
sale siempre a ganar."

Hoxe volve a ser un de esos días...