domingo, 25 de marzo de 2007

Otro menos...

El viernes junto a mi camarada J. Javier Fraiz, me quité la espinita, de no ver a este animal del escenario, “Elliott Murphy”, el pasado 11 de enero en Pontevedra. Y pienso que mereció la pena, ya que el concierto de Pontevedra fue en formato acústico. Lo del viernes fue una lección magistral, de lo que debe ser un concierto de Rock And Roll.

Al quinto tema, el teatro dejó de ser un teatro para convertirse en una sala de conciertos, y las butacas estorbaban y no daban su habitual servicio, de ser posada de nuestros culos. La banda que lo acompañaba “The Normandy All Stars”, sonaba de aútentico lujo, y nos despacharon con 2h15’ de Rock And Roll puro y duro.

Sonaron temas de su último trabajo: Making friends with the dead, 40 days and 40 nights, Pneumonia Alley, A touch of kindness…y el grueso del concierto, su lista interminable de clásicos: On Elvis Presley’s birthday, Change will come, Drive all night, Diamonds by the yard, I wanna talk to you, Sonny, Euro Tour, y no podía faltar, Last of the rock starstemas como Green River o Dragon, que van camino de convertirse en clásicos, una versión del Gloria, de Van "The Man". Pero fue una enorme versión del Terraplane blues de Robert Jhonson, lo que hizó que solo por esa monstruosa interpretación, con la que nos obsequió Elliott, ya mereciera la pena desplazarse A Estrada.

El año pasado, nos desplazamos por primera vez al Marzopop, para ver a uno de los grandes, Gary Louris, este año le tocó el turno a Elliott…y el año que viene, esperamos volver A Estrada... a ver a otro de los grandes.

Que mala suerte que te descubrimos por tu 4ª edición, Marzopop.

Rolling Stones A Bigger Bang European Tour 2007


Santo Domingo Stadium, El Ejido: sat. 30 June...esperamos que no haga falta...una tercera vez.

viernes, 23 de marzo de 2007

Teatro Principal A Estrada: 22.30 - Elliott Murphy And The Normandy All Stars


Cuarto concerto da programación na Estrada do Marzopop

Actuación do cantautor norteamericano Elliott Murphy acompañado pola banda The Normandy All Stars.

Dentro do grupo eléctrico destaca a presenza de Kenny Margolis, teclista de Cracker.

O venres día 23 de marzo, as 22.30 horas da noite, o Teatro Principal acollera de novo –ó módico prezo de 5 euros á entrada- un concerto programado dentro do denominado Marzopop da Estrada.

Trátase nesta ocasión do cantautor norteamericano Elliott Murphy. Admirado por persoeiros tales como Tom Petty, Elvis Costello ou Lou Reed, habitual colaborador de Springsteen. Elliott Murphy, un dos cantautores folk-rock míticos de Norteamérica achégase por primeira vez acompañado dunha banda eléctrica a Galicia.

Elliott Murphy é, sen dúbida, un dos máis extraordinarios personaxes dentro da historia do Rock. Neoiorquino residente en Paris, expatriado da “gran mazá” e das grandes discográficas multinacionais, moitos o consideran un dos máis apaixonados, cultos e intelixentes compositores do rock. Os seus admiradores no negocio da música son lexión, incluíndo luminarias como Peter Buck de R.E.M., Lou Reed, Tom Petty, John Mellencamp e Elvis Costello. Nun dos seus últimos álbumes colabora Bruce Springsteen (quen por certo, cada vez que toca en Paris, non pode resistirse a invitar a Murphy a subir ao escenario).

Desde 1973, Murphy publicou xa máis vinte e cinco álbumes, cunha impresionante resposta da crítica. Desde o seu celebrado debut Aquashow (do que a revista Rolling Stone escribiu: “Elliott Murphy e o seu traballo estarán connosco mentres siga existindo o rock and roll”) ata o seu último traballo, Elliott Murphy mostra un estilo propio e genuino. A súa imaxinería poética, a súa maestría á hora de contar historias e as súas letras introspectivas proporcionáronlle un seguimento de culto en Estados Unidos e un auténtico estrelato en Europa. “Pensaba que ninguén me coñecía alí”, recorda, “ata que no meu primeiro concerto en Paris pedíronme 6 bises”.

Na actualidade, Elliott Murphy vive en Paris coa súa familia. Fai xiras constantemente, tanto só como coa súa banda. Aparte da súa impresionante creatividade musical, escribiu unha colección de relatos curtos e unha novela, Frío e Eléctrico, publicada en varios idiomas. Escribiu tamén as notas de portada do álbume 69 live de The Velvet Underground. “A literatura é a miña relixión” dixo Murphy nunha recente entrevista “pero o rock and roll é a miña adición”. Non todo na súa carreira foi música e literatura: en 1972, interpretou un pequeno papel na película Roma, de Fellini. As suas numerosas xiras por España leváronlle a colaborar no primeiro CD do grupo asturiano The Stormy Mondays, con quen realizou varias viras europeas.

”O rock and roll non me fallou nunca. Creo que somos nós os que lle fallamos ao soño do rock and roll, o que queira que fose ese soño”. Logo de case trinta anos de carreira e máis de vinte discos editados, a historia aínda continúa...


miércoles, 14 de marzo de 2007

Km 0


Con el paso de los arañazos en la piel, uno se vuelve cada vez más hijoputa, creo que es algo inherente a todos, hacemos todo lo posible por evitarlo, pero la puta vida te lo hace ser. Aunque constantemente coges una servilleta en el bar de turno o un papel en blanco o cuadrículado, en el que escribes una y mil veces tu penúltima declaración de intenciones; a partir de hoy voy a cambiar, a partir de hoy voy a dejar de fumar, a partir de hoy voy ahorrar para independizarme,a partir de hoy voy a cuidarme más, a partir de hoy voy a plantarle cara a mi egoísmo desproporcionado, a mi cerebro limitado a mi falta de madurez, a partir de hoy, a partir de hoy, a partir de hoy…

Pues bien, hoy fue uno de esos días, no me hizó falta ninguna servilleta, ni papel en blanco. Hoy por la mañana, con la conciencia intranquila y la rabia precisa, le declaré la guerra… a la nicotina, fue una batalla cuerpo a cuerpo, intensa, dura y muy breve. A las diez y media de la mañana terminé de fumarme mi último cigarrito, un viaje a oregon a visitar un cliente, pero con mi winston en el bolsillo de la chupa, por si el momento lo requería o flaqueaban mis fuerzas. Eran las doce y media, y la goma de mascar estaba destrozándome la mandíbula, pero resistí sin la nicotina en mi visita por la city. Ingreso del Pescanova en el banco, y…lo jodido fue el regreso a mi prisión, donde lo prohibido por Ley no está prohibido.

Finalmente a la una y media del mediodía mi cuerpo suplicaba clemencia, y desesperadamente buscaba en el bolsillo de la vaquera, el winston. En media hora, hasta la hora del recreo mi cuerpo saboreo ávidamente dos winstons. Perdí la primera batalla, y perderé cientos de ellas, contra la jodida nicotina, pero tranquilos…porque de momento sigo en pie, y en pie de guerra contra la nicotina...mañana será otro día y más de lo mismo.

martes, 13 de marzo de 2007

Kamikazes Enamorados: entrega nº 2

La mejor canción del disco. Los primeros segundos te trasladan directamente a un decadente amanecer en la costa portuguesa. El pedal steel y la guitarra acústica invitan a recitar a González uno de sus poemas más profundos y emocionantes y la mandolina se estrena unos segundos después. Escuchar el susurro alargado del primer verso, el quejido doloroso del madrileño... sólo por eso ya merece la pena comprar este disco. A todo ello se suma la aportación de Pancho Varona, que acompaña en los coros para completar un tema sobresaliente en todos los aspectos. Absolutamente recomendable.


"Ha salido el Sol en las playas de Azenha
donde mueren las olas, entre flores y piedras.
Entonces nadie va a romperte el corazón,
sólo las cadenas, piensa en mí."



lunes, 12 de marzo de 2007

Kamikazes Enamorados: entrega nº 1



Un piano toca las primeras notas del corte que da título al álbum, la voz de Quique y una guitarra acústica se suman al acto y componen un precioso tributo a aquellos que se entregan a los demás al máximo sin pensar en las posibles consecuencias, esas almas perdidas que andan buscando la felicidad, ajenas al dolor y al sufrimiento, como kamikazes que se lanzan al vacío sabiendo que viven sus últimos momentos. Un adelanto perfecto de lo que va a ser todo el disco. La voz intimista se pierde entre los ecos del silencio y los acordes del piano se desvanecen en las sombras, para sumergirte en el océano de sentimientos que en adelante se va a descubrir.

"No hay vía libre, es una trampa genial.
No hay vía libre, si se divide en un par,
te obligan a que rime en un verso crucial,
ávidos por descubrir y nunca tienen límite.
Aún quieren más,
(no se permiten ir a medio gas)."


martes, 6 de marzo de 2007

Un segundo después...

Un segundo antes, las semanas pasan como de costumbre, la monotonía diaria se antoja la única novedad en tu diaria monotonía. Y así pasas las semanas, con visitas cada 19 horas, a la única amante que sabes que nunca te va a fallar, la de 180 por 80. Y que coño… tú estas mejor, te has acostumbrado a eso, y cuándo no lo tienes, lo extrañas desesperadamente. Un segundo antes, los fines de semana los planificas como a ti te da la gana. Que sería de uno, sin esos sábados, tirado junto a tu amante, sintiendo la lluvia golpear con una violencia inusitada contra el tejado, hasta la hora en que la Anita te deja en pelotas, gritándote que, o xantar ya esta preparado. Tirado después en el sofá de tu salón (que últimamente le hace la competencia a mi amante), en pijama y bata, viendo como en cualquier parte del mundo se matan a tiros, o que el individuo decide ocupar un territorio porque le sale de los cojones, mientras te tomas un café solo bien cargado que acompañas con un winston. Y esas tardes de vinos, con algún coleguita de años de visitas frecuentes a amplias salas acristaladas. Y los festivos, en los que la compañía de los taxidrivers, hombres de trajes gris, huracanes, fitipaldis y locos, te hacen sentir bien, y hasta cantas, jodidamente mal, pero te sientes como un Rock Star…Todo lo que siempre has soñado con hacer, con tus 27 arañazos de piel roja, lo haces, y te sientes como Dios.

Pero de vez en cuando, te dejas embaucar, te crees que eres el campeón, que eres todo un macho, pero caes igual que el resto del género y lo que viene a continuación...sí, has acertado...las etapas de callejones sin salida. No sabes como coño te metes en ellas, pero lo jodido es que estas metido de lleno, preguntadote aún, como narices has hecho para volver a pisar territorio hostil, en el que te sientes como un pez de agua salada en un estanque de agua dulce. Entonces pasa, lo que jamás tenía que haber pasado y…

…un segundo después, te has pringao de mierda de la cabeza a los pies. Tú no querías, pero ahí estas metido, con cara de gilipollas y cabizbajo. Ya no controlas tus actos, simplemente te dejas llevar, y eso nunca puede ser bueno. Te has prometido hacer caso omiso a mil y un consejos vertidos por tus nenas, pero es que resulta que al final tienen toda la bendita razón. Y ahora te debates, como si de una operación a corazón abierto se tratara, en como salir de la forma más digna de ese maldito callejón. Ahora encuentras sentido a las mil y una líneas que hace tiempo no les prestabas la suficiente atención, y compruebas que las canciones del jodido pájaro mojado, el flaco y cía pueden llegar a tocar los cojones…y mucho. Y un segundo después, lo más importante ya sólo es salir quemando goma, evitando los reproches…Sabes que al final, a mi manera, has hecho lo que mas te convenía, te dirán que a tu manera, lo has vuelto hacer sin pensar en los demás, que sigues padeciendo de egoísmo desproporcionado, de cerebro limitado, de falta de madurez…

…pero entre tú y yo, que me conoces de sobra, que me quieres como soy y jamás me pedirás explicaciones de mis actos...me basta.

Es muy tarde, disculpadme si no he corregido los distintos delitos ortográficos que haya podido cometer, y si alguna de las líneas, arriba escritas, carecen totalmente de sentido, pero hoy me apetece dejarlo tal cual, como lo ha parido mi sesera…del tirón.

lunes, 5 de marzo de 2007

Canciones para animar días lluviosos

Irish Eyes
Raindrops dripping on a glass roof
Leaves turning red and brown
As I enter the autumn of my years
(The autumn of my years are here)
I can take a good look around
(Take a good look around)
And I see everything that’s beautiful
Will still be here when I’m gone
But I don’t worry bout mortality
When you’re in my arms

And your Irish eyes have got me now
And I don’t know how
I could resist you anyhow
And your Irish eyes have got me now

Stormy rain on the west coast of Spain
Sea gulls taking flight
And I’m flying up there with them
And that’s where I’ll spend the night
Cause I don’t want to put my feet on the ground
I don’t want to take a step
I’m just a man whose fooling himself
With no regrets

viernes, 2 de marzo de 2007

Pequeñas Obras Maestras (Febrero)


  • You've Got To Hide Your Love Away - The Beatles - Help!
  • Fast Train - Van Morrison - Down The Road
  • Heart Of Gold - Neil Young - Harvest
  • O Castro Da Moura - Carlos Nuñez - Os Amores Libres
  • Estadio Azteca - Andrés Calamaro - El Cantante
  • Black Cat Bone - Johnny Winter - The Progressive Blues Experiment
  • Who You Are - Pearl Jam - No Code